O Dorocie Sumińskiej i jej zwierzakach

"Dalej na czterech łapach" to zbiór niedługich historii z życia Doroty Sumińskiej wziętych. Ta pani jest weterynarzem, dużo udziela się publicznie, prowadziła programy telewizyjne i radiowe poświęcone zwierzętom. Na swoim koncie ma również parę książek, a ta jest pierwszą,  którą z przyjemnością przeczytałam.

Najważniejszymi bohaterami tej książki są oczywiście zwierzęta, to z nimi autorka spędza  dużą część swego życia i o nich jest większość rozdziałów. Dorota Sumińska pięknie potrafi o nich pisać. Pewnie dlatego, że są one tak bliskie jej sercu. Jej dom to istny zwierzyniec- mieszka w nim bowiem dwadzieścia czworonogów (psy i koty). Oprócz tego są tam jeszcze myszki, a w ogrodzie krety. Przy takiej gromadzie człowiek się nigdy nie nudzi. Nie ma na to czasu. Obserwowanie zachowań zwierząt i ich wzajemnych relacji jest wystarczająco pochłaniającym zajęciem. I właśnie wrażeniami z tych obserwacji dzieli się z nami Sumińska.

Nieźle się można ubawić, czytając te krótkie opowiadania. Zwierzęta są uroczymi i barwnymi bohaterami. Są też okazje do wzruszeń,  zwłaszcza kiedy autorka opowiada o chorobach swoich pupilów i ich odejściach.

W głowie szczególnie utkwiły mi jeden czy dwa rozdziały poświęcone pewnemu programowi, który działa w hajnowskim więzieniu. Chodzi o to, że każdemu więźniowi przydzielony jest pies ze schroniska. Raz w tygodniu psy przywożone są do swych opiekunów i spędzają z nimi trochę czasu. Okazuje się bowiem, że mają one zbawienny wpływ na więźniów. Sumińska osobiście zna osoby, które dzięki zwierzętom postanowiły się zmienić i przede wszystkim odzyskały wiarę w siebie i innych ludzi.

Autorka porusza również przykry, ale niestety aktualny temat okrucieństwa ludzi wobec zwierząt. Martwi ją, że nie przeznacza się pieniędzy na kastrację zwierząt  , ale na pensję dla tak zwanego rakarza zawsze się one znajdą. Sumińska nie rozumie jak człowiek może patrzeć na zwierzę z wyższością, jeśli, co tu dużo kryć, swoją dobrocią w żaden sposób nie jest w stanie mu dorównać.

Poza tym autorka pisze też o swojej rodzinie i przyjaciołach. Opowiada zabawne historie z życia domowego, które dodatkowo opatrzone są zdjęciami z jej prywatnych albumów. Wspomina też swoje dalekie podróże, w czasie których zaliczyła wiele sympatycznych spotkań z przeróżnymi, egzotycznymi zwierzętami. Trzeba przyznać, że Sumińska ma specjalny dar, zwierzęta lgną do niej, gdziekolwiek się znajdzie. 

Książkę czyta się lekko, szybko i przyjemnie. Pani Dorota ma dobry styl, pisze "na luzie", potrafi zaciekawić. Cenię ja za te naprawdę piękne fragmenty poświęcone zwierzakom, za to jak wielkie ma dla nich serce i ile potrafi zrobić, by je uszczęśliwić. Jej działalność jest godna podziwu! Niektóre jej słowa (zwłaszcza te dotyczące ludzkiego okrucieństwa) dają wiele do myślenia... Warto przeczytać, by choć odrobinę zapoznać się z sylwetką pani Sumińskiej, a także dla wielce uroczych psów i kotów. Uśmiech na twarzy gwarantowany!

J.

W ramach wyzwania "Polacy nie gęsi"