poniedziałek, 24 czerwca 2013

W oczekiwaniu na happy end

Pat Peoples to trzydziestopięcioletni mężczyzna o mentalności dziecka. Jego problemy zaczęły się, gdy odkrył, że żona Nikki go zdradza i jego małżeństwo rozpadło się z hukiem. On jednak nie godzi się z faktem, że jest ono definitywnie skończone. Patrzy na swoje życie jak na film, który po dramatycznych momentach, zakończy się happy endem, czyli w mniemaniu Pata ponownym zejściem się z żoną i wspólnym, sielankowym życiem. Aby to osiągnąć, Pat skrupulatnie realizuje swój plan. Ćwiczy i biega całymi dniami, czyta mądre książki, do których wcześniej żona nie mogła go namówić, stara się być miłym, dobrym człowiekiem, do tego chodzi do terapeuty i każdego dnia łyka mnóstwo kolorowych tabletek. Wszystko to ma sprawić, że Nikki wybaczy mu, pokocha go na nowo i wtedy on będzie miał okazję wynagrodzić jej te parę lat, kiedy był dla niej złym mężem.


Kiedy Pat wraca ze szpitala psychiatrycznego ("niedobrego miejsca") wszyscy wokół niego skaczą. Pat jest jak dziecko i tak też jest traktowany. Mama kupuje mu ubrania, przygotowuje śniadania, cieszy się każdym jego malutkim postępem. Brat także obdarowuje go rozlicznymi, drogimi prezentami, a co najistotniejsze, bardzo chce spędzać z nim czas. We wszystkich tych gestach objawia się bardzo duża miłość do Pata oraz radość, że być może powoli zaczyna on dochodzić do siebie. Nieczuły na jego problemy pozostaje tylko ojciec, który prawie się do niego nie odzywa. Jest to ponury, mrukliwy wielbiciel drużyny futbolowej Orłów, którego nastrój zależy od tego, jakie są wyniki jej meczów. Jeśli wygrają- zaczyna rozmawiać z Patem, jeśli nie- milczy jak grób. Obok problemu Nikki, problem ojca jest tym najczęściej poruszanym tematem na spotkaniach Pata z terapeutą.

Tak właśnie wyglądało życie Pata po wyjściu ze szpitala, dopóki nie wkroczyła w nie Tiffany- kobieta po przejściach. Jej mąż zginął potrącony przez pijanego kierowcę. Tak skończyło się bardzo szczęśliwe, harmonijne i udane małżeństwo. Po tym wydarzeniu Tiffany popadła w głęboko depresję, co z kolei spowodowało u niej nimfomanię. W ten sposób kobieta uciekała od niemijającego bólu. Kiedy poznaje Pata, jej świat zaczyna się zmieniać. Pat i Tiffany zaczynają spędzać ze sobą coraz więcej czasu i stopniowo rodzi się między nimi silna więź. Może to właśnie ona z równie dużymi problemami jak on okaże się tą, która będzie wiedziała, jak mu pomóc... Wkrótce Pat pojmie, że tylko ona jest w stanie go zrozumieć, bo podobnie jak u niego, w jej głowie bez przerwy panuje burza sprzecznych myśli i odczuć.

Książka napisana jest niejako w formie pamiętnika Pata. Znamy wszystkie jego myśli, wątpliwości, lęki. Dzięki temu główny bohater stał mi bliski bardzo szybko. Poza tym za sprawą swojego optymistycznego, niemal dziecinnego podejścia do życia, rozbrajającej niewinności i wrażliwości równie szybko zyskał moją sympatię. Zajęło mi to około pięciu stron. Czasem aż miałam ochotę go przytulić. Zanim zaczęłam czytać Poradnik pozytywnego myślenia, koleżanka trochę mnie nastraszyła. Mówiła, że podczas lektury męczyły ją i zniechęcały długie opisy meczu futbolowych, spotkań kibiców itd. Spodziewałam się, że i w moim przypadku może się to stać problemem, bo fanką futbolu nie jestem. Okazało się jednak, że nie ma powodu do obaw. Fragmenty te nie są wcale jakieś długie, nie ma ich też za dużo, a poza tym są po prostu całkiem wciągające.

Poradnik pozytywnego myślenia to jedna z tych książek, które się pochłania. Czyta się lekko, wciąga. Myślę, że to książka odpowiednia na wakacje/urlop. I warto ją przeczytać. Bo ciekawa, bo dosyć nietypowa, bo bohaterzy są ujmujący, bo podnosi na duchu, bo ma w sobie COŚ. Polecam!

Wspomnę jeszcze o tym, że moja przygoda z tą historią zaczęła się od filmu. I cóż, film podobał mi się w sumie, ale to tyle. Po przeczytaniu książki jeszcze wyraźniej widzę, że jest dosyć wybrakowany w stosunku do książki i przekaz nie ten sam. Doceniam oczywiście świetną obsadę, bo tej należą się brawa. Nie zmienia to jednak faktu, że w moim odczuciu film do książki się nie umywa. 

J.

4 komentarze:

  1. Wczoraj oglądałam "Poradnik pozytywnego myślenia" i... bardzo mi się nie podobał. No aż plułam w takcie oglądania, "bo w książce było inaczej, lepiej". Powieść Quicka jest taka... przyjemna, pogodna i taka szalenie, szalenie pozytywna. Film zaś... no cóż, płaski i strasznie jednowymiarowy jak dla mnie :(

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. U mnie kolejność była inna, ale odczucia po zapoznaniu się i z filmem i książka- podobne. Można było zrobić to lepiej...

      Usuń
  2. Nie czytałam, nie oglądałam, a szum wokół filmu i książki jakoś mnie zniechęcił do zapoznania się z lekturą, chociaż nie wiem dlaczego. Ale postaram się w przyszłości przełamać i spróbować ją przeczytać.

    OdpowiedzUsuń
  3. Widziałam, ale nie czytałam. planuję to nadrobić, żeby mieć pełny obraz :)

    OdpowiedzUsuń