czwartek, 20 lutego 2014

"Gołębiarki" Alice Hoffman

Rzadko zdarza mi się płakać czytając książkę. Częściej, gdy oglądam film, ale "Gołębiarki" Alice Hoffman doprowadziły mnie do łez. Nie byłam pewna, czy dam radę przebrnąć przez zakończenie tej powieści. 
A początki były takie ciężkie! Po doskonałych pozycjach Jeanette Walls padło na Hoffman. Pierwsze siedemdziesiąt stron wymęczyłam okrutnie. Jednak potem książka mnie dosłownie zaczarowała! 
Poznajemy cztery kobiety. Każda z nich po kolei opowiada historię swojego życia- wstrząsającą, pełną dramatów. Jeal, Riwka, Aziza i Szira to Żydówki żyjące w latach siedemdziesiątej naszej ery. Czasy to dla Żydów niespokojne i okrutne. Rzymianie podbijający bliski Wschód, zajęli ziemie Izraelskie, mordując okrutnie tysiące Żydów. Cztery bohaterki uciekając przed okupantem, spotykają się w twierdzy Masada położonej na skraju Pustyni Judejskiej nad Morzem Martwym. 
Kobiety poznają się w gołębniku, w którym przyszło im pracować. Początkowo mają do siebie nawzajem duży dystans, lecz z czasem nawiązuje się między nimi głęboka przyjaźń. Jael, Aziza, Szira i Riwka są prawdziwie pięknymi kobietami. Wszystkie je łączy to, że ich losem kieruje przede wszystkim miłość. Do mężczyzn, do dzieci. Są one zaraz kruche i bezbronne, ale i wyjątkowo silne i niezłomne. Odważne, waleczne. Wyjątkowe. Każda z nich. Piękne bohaterki stworzyła Alice. Tak prawdziwe, ludzkie, pełne uczuć. Mają swoje tajemnice i swoje rany, niezabliźnione i głęboką w nich siedzące. "Ta książka jest hołdem dla mocy kobiecego ducha" napisała Jodi Picoult. Pięknie to ujęła. Bo czytając "Gołębiarki" można zafascynować się kobiecością- pełną magii i mistycyzmu, będącą zarazem błogosławieństwem, jak i przekleństwem. Tylko kobieta wie, co czuje, gdy rodzi, i gdy potem traci swoje dziecko. Tylko kobieta okupuje to wszystko głębokim cierpieniem fizycznym i psychicznym. 
"Gołębiarki" są napisane pięknym językiem. Poetyckim a zarazem bardzo konkretnym- bogatym w szczegóły. Autorka niewątpliwie musiała poświęcić mnóstwo czasu na to, by dokładnie zapoznać się z historią Żydów z początków naszej ery, a także z tradycjami i zwyczajami przyjętymi przez ten naród. Zachwyciła mnie ta szczegółowość, która pozwoliła mi tak dużo dowiedzieć się o niezwykle bogatej kulturze żydowskiej.
Nie ukrywam, że nie znałam historii Masady. Tragedii, która miała tam miejsce. I dopiero mniej więcej w połowie książki dotarło do mnie, że to wszystko, o czym pisze Alice Hoffman naprawdę się wydarzyło. Wstrząsnęło to mną i sprawiło, że książkę czytałam z wypiekami na twarzy. Naród żydowski wycierpiał się ponad miarę. 
Jak już napisałam na samym początku, ciężko mi było przebrnąć przez zakończenie opisujące tragiczny finał twierdzy Masada. Zagryzłam usta i dałam radę. Płacząc. Nad wielkim i niezrozumiałym okrucieństwem, które niezmiennie od lat człowiek potrafi czynić drugiemu człowiekowi. "Człowiek człowiekowi wilkiem" napisał Stachura i niestety miał rację.
Jednak mimo wszystko, ostatecznie, "Gołębiarki" dają nam nadzieje i wiarę- w miłość. Uczucie, które winniśmy w sobie nieustannie pielęgnować, by nie zwilczeć. 


M.

wtorek, 4 lutego 2014

Downton Abbey

Czas tu wspomnieć o moim nowych odkryciu serialowym- Downton Abbey! Miałam ten serial w planach już od dawna, ale dopiero w któryś listopadowy, pewnie ponury dzień tak wyjątkowo się nudziłam, że włączyłam komputer, odnalazłam pierwszy odcinek i kliknęłam "start". I od tego czasu jestem po uszy zakochana w Dowton Abbey! Angielski świat wraz z jego bohaterami pochłonął mnie bez reszty.



Akcja serialu rozgrywa się w pięknej i bogatej rezydencji angielskiego lorda- hrabiego Granthama. W tym olbrzymim domu mieszka arystokratyczna rodzina, której życie kręci się wokół eleganckich kolacji, rodzinnych intryg, pięknych strojów i przede wszystkim starań, by nic kompromitującego nie wyciekło poza mury ich domu. Królują tu konwenanse, tradycje, odwieczne reguły, ceni się powściągliwość. Czasem jednak emocje biorą górę i wtedy możemy ujrzeć prawdziwe twarze członków rodziny lorda Granthama. To się jednak dzieje nieczęsto. 

Z tym zadziwiającym światem zderza się drugi, zupełnie inny (nam, widzom, chyba znacznie bliższy). W Downton Abbey żyje bowiem cały zastęp służby- lokaje, pokojowce, pokojowe, pokojówki, podkuchenne, kucharki, służące- oddani i wierni państwu. Kontrast między tymi dwoma grupami rzuca się w oczy, choć w gruncie rzeczy i jedni i drudzy są ulepieni z tej samej gliny. Służący to ludzie często prości, nie tak wykształceni, a jednak w wielu życiowych sytuacjach okazują się dalece mądrzejsi i dojrzalsi. Arystokracja, pogrążona w konwenansach, często nie umie sobie poradzić z emocjami, uczuciami, a ich relacje bardzo przez to cierpią. Downton Abbey rozwija przed nami wachlarz fascynujących, barwnych postaci. Każda wnosi ze sobą coś ciekawego do serialu i nie wyobrażam sobie, by mogło którejś z nich zabraknąć. Przez te cztery sezony przywiązałam się do każdej z nich. Lubię nawet chłodną Mary czy intrygantkę O'Brien. 

Akcja serialu toczy się na tle wydarzeń historycznych. Pierwszy odcinek to rok 1912. Lord Grantham dostaje list zawiadamiający o śmierci swojego dziedzica w katastrofie Titanica. Potem mamy I wojnę światową, wiele mieszkańców Downton wyrusza na front, a w domu powstaje szpital dla rekonwalescentów. Wkrótce po wojnie mieszkańców rezydencji dotyka grypa hiszpanka. Poza tym możemy obserwować zmiany społeczne, jakie zachodziły w Europie w latach 20.- emancypację kobiet, słabnięcie warstwy arystokratycznej i powolne zacieranie się granic między klasami. 

Zatem Downton Abbey to nie tylko piękna opowieść o ludziach, ale też możliwość "poczucia" tamtych lat. To taki serial, przy którym czasem można się wzruszyć, czasem pośmiać. Jedno jest pewne- uzależnia. Ale to jest dobre uzależnienie, które wszystkim polecam! Jestem pewna, że się nie rozczarujecie!
J.