"Sekretne życie pszczół"- Sue Monk Kidd

Skończyłam czytać tę książkę dosłownie przed chwilą. Postanowiłam od razu  napisać o niej kilku słów na blogu. Kiedy jest się świeżo po lekturze, najłatwiej jest chyba przelać swoje wrażenia  "na papier".
 A zatem... jakie są moje wrażenia? Jak najbardziej pozytywne!

"Sekretne życie pszczół" ma w sobie dużo uroku i całe tabuny nadziei i wiary, które działają jak miód na serce. Barwni bohaterowie, upalna Karolina Południowa, różowy dom, pszczoły i miód razem wzięte tworzą piękną historię, którą czyta się lekko  ciężko się od niej oderwać! Sue Monk Kidd porusza tematy niełatwe, takie jak dyskryminacja czarnoskórych w Ameryce, utrata matki, życie w niepewności i poczuciu odrzucenia. Czyni to jednak bardzo umiejętnie. Poza tym jest  optymistyczna i próbuje pokazać czytelnikowi, że.... jak bardzo nie byłoby nam źle w życiu pełnym cierpień i trudności, zawsze znaleźć można jakieś rozwiązanie i zawsze może być lepiej. Dlatego też oczarowała mnie ta powieść.

Mamy lata 60-te, Karolina Południowa. Czternastoletnia Lily Owens mieszka na farmie ze swoim ojcem, który nie okazuje jej ani krzty uczucia. Jest tylko po to, by wrzeszczeć i wyżywać się na zagubionej nastolatce. W takich chwilach Lily znajduje oparcie w czarnoskórej opiekunce Rosaleen. I tak życie dziewczynki toczyłoby się dalej, gdyby nie pewne okoliczności i niespodziewany impuls, które pchnęły ją do podjęcia decyzji o opuszczeniu domu. Rosaleen zostaje bowiem aresztowana za rzekome zaatakowanie białych mężczyzn podczas, gdy w rzeczywistości to ona była ofiarą miejscowych rasistów. Wtrącona do więzienia, pobita, otrzymuje pomoc od Lily, której udaje się ją uwolnić.

Lily Owens to dziewczyna zagubiona, pełna lęków i sprzeczności, która w wieku czterech lat straciła swą matkę, a jedyne wspomnienia, które o niej posiada, jest dosyć tragiczne. Nasza bohaterka nie wie nic o swojej matce, bo ojciec nie chce z nią rozmawiać. Jedyne, o czym ojciec jej mówi to fakt, iż to ona  przyczyniła się do jej śmierci. Czy w obliczu takiej prawdy, można żyć spokojnie?

Los prowadzi Lily i Rosaleen do wspaniałych, silnych kobiet, które pomogą dziewczynie odnaleźć spokój, zaznać miłości,  poczuć się chcianą i docenioną. Różowy dom, w którym mieszkają trzy czarnoskóre siostry staje się dla niej azylem, w którym ma szansę uporać się ze swymi smutkami i traumą z przeszłości. Tam też dowiaduje się, jak było naprawdę...

Piękna jest to opowieść. O tym, jak po długich latach życia zjadanego przez smutki i tragiczne wspomnienia, dziewczyna odżywa i jest gotowa, by wreszcie stanąć na nogi. Nie myślcie, proszę, że to kolejna książka, która kończy się naiwnym happy endem, a wszystko idzie gładko jak po maśle. Nic z tych rzeczy. Lily zmienia się stopniowo, jest to długi, nieraz bolesny proces, w czasie, którego raz jest lepiej, raz gorzej. Tak,  ostatecznie książka kończy się szczęśliwie, ale to dlatego, że Lily pogodziła się  się z tym, że nie uwolni się od przykrego wspomnienia z dzieciństwa, ale może podejść do niego z dystansem.

Kolejnym ważnym tematem, który porusza autorka jest dyskryminacja rasowa, tak poważny problem w Ameryce tamtych lat. Nie mogę się nadziwić, kiedy czytam o nietolerancji białych mieszkańców. To zachowania, które zasługują tylko i wyłącznie na pogardę.

Wiele jest w tej książce mądrych słów, wiele wzruszających momentów, a także wiele okazji do śmiechu. Bo różowy dom to miejsce emanujące pozytywną energią. Chętnie przeniosłabym się  tam choć na jeden dzień, by spędzić go z czarnoskórymi siostrami. Poszłabym obejrzeć pasiekę nad ranem, wypiła coca-colę z orzeszkami i usiadła na werandzie.

Polecam wszystkim tę książkę! Myślę, że każdy odnajdzie w niej coś dla siebie. Jest to mądra, poruszająca, a jednocześnie pełna pogody lektura, której  warto poświęcić trochę czasu. Ja jestem nią bardzo, ale to bardzo zauroczona! 

J.